الیگودرز
الیگودرز در ناحیه ای کوهستانی در شرق لرستان قرار دارد . از شمال به شهرستان های اراک وخمین ، از شمال غربی و مغرب به شهرستان های بروجرد و خرم آباد ، از شرق به شهرستان های گلپایگان و خوانسار و از جنوب به شهرستان های ایذه و مسجد سلیمان و دزفول محدود می شود .
فاصله این شهر تا تهران 380 کیلومتر است .
وسعت این شهرستان حدود 8000 کیلومتر مربع است و ارتفاع آن از سطح دریا نزدیک به 2000 متر می باشد .
ارتفاع زیاد شهر الیگودرز نسبت به سطح دریا ( جزء چند شهر معدود و مرتفع ایران است ) و نزدیکی به رشته کوه مرتفع اشترانکوه موجب وزش بادهای همیشگی و سرمای شدید و ریزش های برف مداوم در طول زمستان می گردد به طوری که درجه حرارت در خیلی از سال ها به 30 درجه زیر صفر میرسد
و تمام راه های ارتباطی برای مدتی مدید قطع می گردد و در نیمه ی اول بهار گاهی دمای هوا به طور ناگهانی کاهش می یابد به طوری که پوشش گیاهی و مزارع را سرما زده می کند و خسارات قابل توجهی به کشاورزان وارد می سازد .به این دوره سیاه بهار می گویند . در این سرزمین بلند بجز آب های قسمت شمالی که به حوضه آبریز مرکزی ایران ( قم و مسیله ) می ریزد ، بقیه ی آبها از راه دره های عمیق از منطقه خارج شده و بالاخره به حوضه ی آبریز خلیج فارس وارد می شود .
از بررسی کتب تاریخی و آثاری که تا کنون به دست رسیده معلوم می شود که تا قبل از شکل گیری شهر الیگودرز به صورت فعلی ، در گذشته شهری با همین نام تقریبا در محل کنونی وجود داشته که به علل مختلفی از بین رفته است و بنابراین ، ساختمان های فعلی گویای قدمت آن نمی تواند باشد .
در این مورد در کتاب ایران و بابر ( نوشته ی ویلیام ارسکین ) ترجمه ذبیح اله منصوری ، آمده است که در زمان شاه اسماعیل صفوی الیگودرز شهری باندازه دو محله اصفحان بوده است که در آن بازاری برای خرید و فروش مردم شهر و روستائیان اطراف وجود داشته است .
مردم این دو دیار دارای مذهب شیعه قدیم ( علوی ) بوده و خانقاه آن مرکز تعالیم معنوی و دینی برای روحانیان ، دراویش و قزلباشان محسوب می شده به طوری که شاه اسماعیل در یکی از سفر ها در اوان جوانی از خانقاه این شهر دیدن کرده است .
پیدایش و سابقه شهر را باید در وجود روستاها و محلات تشکیل دهنده آن جستجو کرد . قدیمی ترین محلات شهر ، یکی ده کهنه است که در مغرب شهر قرار داشته و فقط تپه ای به همین نام از آن باقی مانده است .
و دیگری قلا نو ( قلعه نو ) است که حاکم نشین وقت بوده که پس از مخروبه شدن به دلیل آن که خاک آن برای گل اندود کردن پشت بام خانه ها بسیار مناسب بوده ، مورد استفاده اهالی قرار گرفته و متاسفانه آثاری از آن باقی نمانده است .
در حال حاضر محلات قدیمی شهر هنوز نام روستا ها و محلات سابق را در سر خود دارند مانند ده تیرانی ، ده محمد رضا ، آدووند ف پونه زار ، ورزندان ، و مجیان .
الیگودرز در ناحیه ای کوهستانی در شرق لرستان قرار دارد . از شمال به شهرستان های اراک وخمین ، از شمال غربی و مغرب به شهرستان های بروجرد و خرم آباد ، از شرق به شهرستان های گلپایگان و خوانسار و از جنوب به شهرستان های ایذه و مسجد سلیمان و دزفول محدود می شود .
فاصله این شهر تا تهران 380 کیلومتر است .
وسعت این شهرستان حدود 8000 کیلومتر مربع است و ارتفاع آن از سطح دریا نزدیک به 2000 متر می باشد .
ارتفاع زیاد شهر الیگودرز نسبت به سطح دریا ( جزء چند شهر معدود و مرتفع ایران است ) و نزدیکی به رشته کوه مرتفع اشترانکوه موجب وزش بادهای همیشگی و سرمای شدید و ریزش های برف مداوم در طول زمستان می گردد به طوری که درجه حرارت در خیلی از سال ها به 30 درجه زیر صفر میرسد
و تمام راه های ارتباطی برای مدتی مدید قطع می گردد و در نیمه ی اول بهار گاهی دمای هوا به طور ناگهانی کاهش می یابد به طوری که پوشش گیاهی و مزارع را سرما زده می کند و خسارات قابل توجهی به کشاورزان وارد می سازد .به این دوره سیاه بهار می گویند . در این سرزمین بلند بجز آب های قسمت شمالی که به حوضه آبریز مرکزی ایران ( قم و مسیله ) می ریزد ، بقیه ی آبها از راه دره های عمیق از منطقه خارج شده و بالاخره به حوضه ی آبریز خلیج فارس وارد می شود .
از بررسی کتب تاریخی و آثاری که تا کنون به دست رسیده معلوم می شود که تا قبل از شکل گیری شهر الیگودرز به صورت فعلی ، در گذشته شهری با همین نام تقریبا در محل کنونی وجود داشته که به علل مختلفی از بین رفته است و بنابراین ، ساختمان های فعلی گویای قدمت آن نمی تواند باشد .
در این مورد در کتاب ایران و بابر ( نوشته ی ویلیام ارسکین ) ترجمه ذبیح اله منصوری ، آمده است که در زمان شاه اسماعیل صفوی الیگودرز شهری باندازه دو محله اصفحان بوده است که در آن بازاری برای خرید و فروش مردم شهر و روستائیان اطراف وجود داشته است .
مردم این دو دیار دارای مذهب شیعه قدیم ( علوی ) بوده و خانقاه آن مرکز تعالیم معنوی و دینی برای روحانیان ، دراویش و قزلباشان محسوب می شده به طوری که شاه اسماعیل در یکی از سفر ها در اوان جوانی از خانقاه این شهر دیدن کرده است .
پیدایش و سابقه شهر را باید در وجود روستاها و محلات تشکیل دهنده آن جستجو کرد . قدیمی ترین محلات شهر ، یکی ده کهنه است که در مغرب شهر قرار داشته و فقط تپه ای به همین نام از آن باقی مانده است .
و دیگری قلا نو ( قلعه نو ) است که حاکم نشین وقت بوده که پس از مخروبه شدن به دلیل آن که خاک آن برای گل اندود کردن پشت بام خانه ها بسیار مناسب بوده ، مورد استفاده اهالی قرار گرفته و متاسفانه آثاری از آن باقی نمانده است .
در حال حاضر محلات قدیمی شهر هنوز نام روستا ها و محلات سابق را در سر خود دارند مانند ده تیرانی ، ده محمد رضا ، آدووند ف پونه زار ، ورزندان ، و مجیان .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر